زهد در کلمات معصومین در دو جمله بیان شده است:
هرگاه چیزی از دست دادید اندوهگین نشوید.
و وقتی چیزی به شما رسید فرحناک نگردید.
زیرا مواهب دنیا، چنان است که با آمدنش چیز ارزشمندی نصیب انسان نمی شود و چون می رود، شیئ ارجمندی از کف او نرفته است. نه آمدن آن نشاط آور است و نه رفتن آن اندوه زا. زیرا در دادن و گرفتن آن آزمایش الهی است.
باری، معنای زهد، روی گردانی از چیزی است که ذاتا کم ارزش یا بی مقدار است، بنابر این زاهد راستین کسی است که از دنیای بی مقدار و کم ارزش (اعم از مال، مقام و جاه) روی گردان باشد و ارزشی برای آن قائل نباشد. و ولی زاهد خدا کسی است که از این ناحیه، نه از کسی بهراسد و نه غم و اندوهی به خود راه دهد.
الا ان اولیاء الله لا خوف علیهم و لا هم یحزنون ( یونس، 62)
زهد بدین معنا نیست که انسان دنیا را برای دنیا ترک کند، مثلا غذای مطبوع نخورد و بر مرکب خوب سوار نشود تا نزد مردم،زاهد به حساب آید و محبوب شود.
بلکه زاهد کسی است که غیر خدا را واگذارد و خدا را ترجیح دهد. نه این که متاع اندک دنیا را بدهد تا متاع بیشتر آخرت را دریافت کند. یا مادی را بدهد و به خیال خود، به معنوی برسد.
روزه بگیرد و انفاق کند تا بهشت برین را به کف آورد.
بهترین زهد آن است که فقط برای خدا از مادیات و بهشت و حور و ... بگذرد. نه به طمع دنیا و نه به طمع نعمت های آخرت.
زهد راستین برای خدا و در خفاست تا مردم نفهمند او زهد دارد.
در سیرت زاهد و در صورت عادی است.
(شمس الوحی تبریزی، سیره عملی علامه طباطبایی، ص 236)
کلمات کلیدی:
ساخته شده توسط Rodrigo ترجمه شده
به پارسی بلاگ توسط تیم پارسی بلاگ.
